Pogrzeb o. Klaudiusza Dębskiego

Był wierny Chrystusowi, za którym szedł aż po ostatnie tchnienie swojego życia - mówił o o. Klaudiuszu Dębskim minister prowincjalny o. Wojciech Kulig podczas uroczystości pogrzebowych, które odbyły się 19 października w Sanktuarium Matki Bożej Pocieszenia Pani Gniezna i bł. Jolenty.

O. Klaudiusz odszedł do wieczności 15 października 2024 r. w wieku 88 lat, w 63 roku kapłaństwa i 68 roku profesji wieczystej.

Do Gniezna licznie przybyli bracia z prowincji gdańskiej, na czele z o. Prowincjałem i Zarządem Prowincji.

O. Klaudiusz przeszedł przez ten świat czyniąc dobro, sprawował sakramenty, adorował Chrystusa, przynosił ulgę chorym namaszczając ich i dając słowo pocieszenia, głosił Dobrą Nowinę. (...) Czerpał natchnienie z Chrystusa, który szedł i hojnie siał słowo, sam będąc również glebą gotową na przyjmowanie woli Pana i Jego słowa, i widział sens kroczenia za Nim - mówił podczas homilii Minister prowincjalny.

Po Mszy świętej, trumna z ciałem o. Klaudiusza została złożona w grobowcu franciszkańskim na gnieźnieńskim cmentarzu.

 

-----

 

śp. + o. Klaudiusz (Tadeusz Aleksander) Dębski (1936-2024)

Dnia 15 października 2024 roku w wieku 88 lat, w 63 roku kapłaństwa i 68 roku profesji wieczystej odszedł do wieczności o. Klaudiusz (Tadeusz Aleksander) Dębski, członek Gdańskiej Prowincji pw. św. Maksymiliana Marii Kolbego Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Polsce (Franciszkanów).

O. Klaudiusz Dębski urodził się 2 stycznia 1936 roku w Liwie, gmina Ruchny w powiecie węgrowskim jako syn Macieja i Anny Ludwickiej. Sakrament chrztu przyjął 13 kwietnia 1936 roku w parafii pw. św. Leonarda w Liwie.

W 1949 roku ukończył siedem klas szkoły podstawowej w Liwie. Następnie pragnąc kontynuować naukę złożył egzamin do państwowego gimnazjum w Węgrowie, do którego został przyjęty. Jednak w związku z problemami zdrowotnymi po miesiącu nauki w gimnazjum musiał zrezygnować z dalszej edukacji. W tym czasie przebywając w domu rodzinnym, pomagając rodzicom w domowych obowiązkach pod wpływem m.in. prowadzonych w rodzinnej parafii misji rozeznaje swoje powołanie. Za radą miejscowego proboszcza oraz ojców misjonarzy postanawia kontynuować naukę w Małym Seminarium w Niepokalanowie.               

W roku 1950 jak sam wspomina, za sprawą Niepokalanej udaje się do Małego Seminarium w Niepokalanowie, gdzie w latach 1950-1952 uczęszcza do 8 i 9 klasy. Wspominając ówczesny czas podkreśla, iż nigdzie nie czuł się tak szczęśliwy jak w Niepokalanowie. Tym samym w liście z 6 lipca 1952 roku prosi o przyjęcie do nowicjatu. Jak sam zaznacza wstępując do Zakonu pragnie należeć do rodziny św. Franciszka.  Jak pisał – w sercu miał pragnienie pełnienia woli Bożej oraz tego czego pragnie Niepokalana.

W latach 1952-1953 pod okiem mistrza o. Augusta Rosińskiego odbył nowicjat w klasztorze w Łodzi – Łagiewnikach. 31 sierpnia 1953 roku złożył pierwszą profesję zakonną. Następnie w latach 1953-55 kontynuował naukę w Niższym Seminarium w Niepokalanowie. Po zdaniu egzaminu maturalnego w latach 1955-1957 kontynuował formację zakonną w Wyższym Seminarium Duchownym w Gnieźnie. Według opinii osób odpowiedzialnych za formację o. Klaudiusz był człowiekiem z natury cichym i  nieśmiałym, nieskłonnym do zwierzeń, gorliwym i zmierzającym wytrwale do swojego celu.

W latach 1957-1962 odbywał studia teologiczne w Seminarium franciszkańskim w Krakowie. Tam w uroczystość św. Franciszka z Asyżu - 4 października 1957 roku pragnąc przez całe życie kroczyć drogą rad ewangelicznych w Zakonie Braci Mniejszych Konwentualnych składa profesję wieczystą. Przed przyjęciem subdiakonatu w latach 1960-1961 w celu  ostatecznego rozeznania swojego powołania o. Klaudiusz przebywał w klasztorze w Lęborku. Tam podjął także obowiązki prefekta, ucząc młodzież religii w wymiarze 16 godzin tygodniowo.  Po rocznym pobycie w Lęborku wyzbywszy się obaw o swoje powołanie – pisze w liście do magistra: „dzięki łasce Bożej jestem przekonany, że moje miejsce jest w Zakonie”. 8 lipca 1962 roku w Niepokalanowie przyjął święcenia kapłańskie w stopniu prezbiteratu.

Jako neoprezbiter rozpoczął swoją pracę duszpasterską w Sławnie gdzie do roku 1968 był wikariuszem parafii, prefektem oraz kapelanem szpitala. Następnie w latach 1968-1973 posługiwał w Kwidzynie podejmując obowiązki prefekta. Od 1973 do 1974 roku pracuje w klasztorze w Niepokalanowie, gdzie pełni urząd wikariusza niepokalanowskiej parafii. W  1974 roku decyzją Kapituły Prowincjalnej Prowincji Matki Bożej Niepokalanej zostaje wybrany gwardianem klasztoru pw. św. Jakuba w Lęborku oraz proboszczem lęborskiej parafii. Obowiązki lęborskiego gwardiana i proboszcza parafii pełni do 1983 roku przez trzy kolejne kadencje. W 1977 roku na Zwyczajnej Kapitule Prowincjalnej zostaje wybrany przewodniczącym Prowincjalnej Komisji ds. Apostolstwa. Po dziewięciu latach intensywnej pracy w Lęborku decyzją o. Mariusza Paczóskiego, Ministra Prowincjalnego, o. Klaudiusz zostaje przeniesiony do klasztoru w Poznaniu. Tam w latach 1983-2000 posługuje m.in. jako ekonom klasztoru oraz spowiednik sanktuaryjny podejmując obowiązki duszpasterskie w naszym franciszkańskim Sanktuarium Matki Bożej w Cudy Wielmożnej Pani Poznania.

W 2000 roku otrzymuje od  o. Jerzego Norela – ówczesnego Ministra Prowincjalnego obediencję do klasztoru Świętej Trójcy w Gdańsku. Jednak ze względu na nienajlepszy stan zdrowia o. Klaudiusz prosi o zmianę miejsca posługi. Odpowiadając na prośbę Minister Prowincjalny kieruje o. Klaudiusza do klasztoru w Koszalinie. Tam posługuje w parafialnym duszpasterstwie służąc z gorliwością m.in. jako spowiednik.  W Koszalinie przeżywa jubileusz 50-lecia profesji wieczystej. Po ośmiu latach pracy w Koszalinie w 2008 roku otrzymuje obediencję do klasztoru w Gnieźnie. Tam oddaje się posłudze sakramentu pojednania. Przez pewien okres był także mianowany spowiednikiem braci postulantów.

Ostatnie lata życia o. Klaudiusza były naznaczone chorobą i cierpieniem. W klasztorze w Gnieźnie przebywał przez 16 lat aż do swojej śmierci, która nastąpiła 15 października 2024 roku.

o. Piotr Matuszak OFMConv
sekretarz Prowincji