Fraternitatis gratiarum

Idea

Odznaczenie «Fraternitatis gratiarum» (z łac. «Podziękowanie za braterstwo»), zgodnie ze znaczeniem jego nazwy, stanowi wyraz wdzięczności Prowincji wobec osób, które okazały jej postawę braterstwa wyrażoną w różnych formach pomocy duchowej i materialnej.

Ogólną podstawą prawną odznaczenia są Konstytucje Zakonu:

Dobroczyńców Zakonu, prowincji i kustodii należy otoczyć modlitwą braterskiej wspólnoty, a jeżeli wydaje się to stosow­ne, właściwi ministrowie lub kustosze niech ich zaliczą do grona przyjaciół Zakonu, prowincji lub kustodii, wybierając właściwą formę wyrażenia tego uznania. (Konstytucje 69, § 3).

Zasady przyznawania odznaczenia zostały określone przez Prowincję w 2014 r. i są następujące (Zatwierdzenie ad experimentum, Gdańsk 2014):

1.

Fraternitatis gratiarum to odznaczenie przyznawane osobom wspierającym Zakon i Prowincję w sposób szczególny poprzez pokorną służbę, ofiarę ze swego czasu, post, wyrzeczenia, etc.

2.

Pod pojęciem odznaczenie rozumie się statuetkę oraz pamiątkowy dyplom wraz z wpisem do księgi odznaczonych.

3.

Każdego roku wręczane będzie maksymalnie jedno odznaczenie.

4.

Odznaczenie może zostać przyznane pojedynczej osobie bądź małżeństwu. Nie będzie przyznawane firmom, instytucjom ani organizacjom.

5.

Zaleca się, aby każda wspólnota do 31 maja podczas kapituły klasztornej wybrała kandydata (jedna osoba bądź małżeństwo), a następnie przedstawiła go Kurii Prowincjalnej, podając krótki życiorys z uwzględnieniem sposobu okazania pomocy Zakonowi bądź Prowincji.

6.

Przedstawiony kandydat powinien spełniać następujące kryteria:

• wierzący i praktykujący katolik,
• zaangażowany w życie Prowincji lub klasztoru.

7.

Spośród przedstawionych kandydatur Rada Prowincjalna wybierze jedną, której zostanie przyznane odznaczenie.

8.

Odznaczenie wręczane będzie corocznie podczas Święta Prowincji.

 

Laureaci

L.p.	Imię i nazwisko	Wspólnota zgłaszająca	Data uhonorowania
1.	Celestyn Kłos	Gdynia	11.10.2014
2.	Stanisława Kossak	Kwidzyn	10.10.2015
3.	Bolesław Kwiatkowski	Koszalin	08.10.2016
4.	Henryk Kuraki	Gdynia	07.10.2017
5.	Andrzej Szadejko	Gdańsk	03.06.2018
6.	Mirosław Mikołajczyk	Gniezno	13.10.2018
7.	Aleksandra Modlińska	Gdańsk	12.10.2019
8.	Jerzy i Teresa Rojek	Darłówko	październik 2022 r.
9.	Zdzisław Grajper	Lębork	październik 2023 r.

 

Celestyn Kłos

Urodził się 2 sierpnia 1928 r. w Grabowie (w powiecie Starogard Gdański). Od 1944 r. do końca życia zamieszkiwał we franciszkańskiej par. pw. św. Antoniego w Gdyni.

W życie parafialne w szczególny sposób zaangażował się w 1971 r., kiedy został ministrantem i członkiem Żywego Różańca.

Jeszcze w okresie wykonywania swojej pracy zawodowej bardzo gorliwie włączał się w budowę kościelnej wieży (wykonanie schodów oraz wciągnięcie i umocowanie iglic i dzwonów) oraz pomieszczeń gospodarczych (skład węgla i warsztat).

Po odejściu na emeryturę, w 1982 r., całkowicie oddał się pracy na rzecz parafii, podejmując się obowiązków konserwatora. Na Boże Narodzenie tego samego roku naprawił w kościele ruchomą szopkę. W ramach podjętych obowiązków najpierw pomagał pracującemu w parafii br. Kilianowi w pracach ślusarskich a następnie br. Fortunatowi w pracach elektronicznych, przy których mógł wykorzystać swoje przygotowanie zawodowe.

Po śmierci br. Fortunata został elektrykiem w klasztorze. Jednocześnie zajmował się zielenią (krzewami ozdobnymi, kwiatami), utrzymywaniem porządku dokoła kościoła, a zimą paleniem w piecach i odśnieżaniem przejść i schodów.

Poza stałymi zajęciami w okresach świątecznych pomagał braciom zakrystianom w ustawianiu choinek i żłóbka oraz przy budowie Bożego Grobu. Co roku brał też udział w pieszej pielgrzymce do Wejherowa, w czasie której zajmował się noszeniem feretronów.

Jeszcze pod koniec życia p. Celestyn w dalszym ciągu angażował się w życie parafii, pełniąc bardzo pokorną służbę ministrancką w czasie codziennej Mszy Świętej o godz. 6³⁰.

 

Stanisława Kossak

Stanisława Kossak należy do franciszkańskiej parafii w Kwidzynie. Jest prezesem Parafialnego Zespołu Caritas, który służy najuboższym w parafii, organizuje akcje świąteczne i kolonie w Mikoszewie dla dzieci. Jest odpowiedzialną wspólnoty posynodalnej Betania. Jeśli tylko nie przeszkadza jej choroba lub wyjazd zawsze można ją spotkać na codziennej Eucharystii. Chętnie służy przy przeczytaniu lekcji mszalnej i modlitwy powszechnej, a gdy z powodów losowych zabraknie organisty, prowadzi też śpiewy. Wśród zakonników dała się poznać z wielkiej gościnności i gotowości do pomocy.

 

Bolesław Kwiatkowski

Bolesław Kwiatkowski, urodził się 4 grudnia 1937 r. w Janówku. Od samego momentu jej powstania należy do franciszkańskiej par. pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Koszalinie, w której od początku dał się poznać jako osoba gotowa do bezinteresownej pomocy.

Na początku istnienia parafii mocno zaangażował się w pomoc przy rozbiórce starego kościoła i budowie klasztoru. Będąc radnym Urzędu Wojewódzkiego, pomógł w uzyskaniu potrzebnych pozwoleń oraz zdobyciu materiału budowlanego, a kiedy Urząd zablokował dalszą rozbudowę klasztoru, doprowadził do jej odblokowania.

Mając zakład kamieniarski, położył nieodpłatnie marmur w prezbiterium kościoła, jak również
wyposażył go w marmurowy ołtarz oraz chrzcielnicę, ambonę i świeczniki. Dzięki niemu wybudowany został ponadto franciszkański grobowiec na cmentarzu.

P. Kwiatkowski jest również aktywnym członkiem Rady Parafialnej.

 

Henryk Kuraki

Urodził się 22 stycznia 1941 r. w Gdyni. Chrzest i Pierwszą Komunię Świętą przyjął w parafii św. Michała Archanioła na Oksywiu a przed bierzmowaniem przeniósł się do par. św. Antoniego.

W wieku 16 lat, tj. po ukończeniu szkoły zawodowej, rozpoczął pracę jako stoczniowiec, którą wykonywał przez 40 lat. Przez 2 lata, od 19 do 21 roku życia, odbywał służbę wojskową najpierw w Lidzbarku Warmińskim a później w Mrągowie.

Już w wieku 18 lat był na tyle zaangażowany w życie Parafii, że powierzono mu opiekę nad młodszymi ministrantami a po zakończeniu służby wojskowej nad całą służbą liturgiczną. Znany odtąd jako „prezes ministrantów”, zawsze brał czynny udział w parafialnych obchodach uroczystości kościelnych. Razem z ministrantami chodził też na piesze pielgrzymki do Wejherowa.

21 września 2008 r. obchodził jubileusz 50-lecia swojej posługi przy kościele. Z tej okazji w par. pw. św. Antoniego w Gdyni odprawiona została Msza Święta, której przewodniczył JE Ks. Bp. Zygmunt Pawłowicz.

W wieku 60 lat odszedł na emeryturę. Pomimo, że w tym czasie nie mieszkał już na terenie Parafii św. Antoniego, dopóki pozwalało mu na to zdrowie nadal bardzo gorliwie angażował się w jej życie, pomagając m. in. przy pracy w zakrystii, pogrzebach czy też przy organizowaniu parafialnych obchodów uroczystości kościelnych.

 

Andrzej Szadejko

Urodził się w 1974 r. w Gdańsku. Studiował grę organową w Gdańskiej Akademii Muzycznej pod kierunkiem prof. Leona Batora. Ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną w Warszawie. W Schola Cantorum Basiliensis ukończył także z wyróżnieniem naukę śpiewu oraz kurs kompozytorski. W roku 2002 obronił przewód doktorski w Akademii Muzycznej w Łodzi, a w 2012 uzyskał tytuł naukowy doktora habilitowanego sztuk muzycznych w Akademii Muzycznej w Poznaniu.

Od roku 1994 regularnie koncertuje w Polsce i innych krajach europejskich (w Szwajcarii, Czechach, Danii, Holandii, Szwecji, Włoszech, Niemczech i Finlandii). Oprócz organowej działalności koncertowej zajmuje się śpiewem w repertuarze kameralnym i oratoryjno-kantatowym, a także komponowaniem. Obecnie jest adiunktem w Katedrze Muzyki Kościelnej Akademii Muzycznej w Gdańsku, gdzie wykłada grę na organach i realizację basso continuo. Prowadził kursy interpretacji muzyki organowej w Polsce i Finlandii.

Od lat jest prezesem Stowarzyszenia Przyjaciół Kościoła Świętej Trójcy w Gdańsku «Dziedziniec». Dzięki profesjonalnemu wykształceniu perfekcyjnie przewodniczył pracom nad odbudową znajdujących się w kościele historycznych organów Mertena Friese, a obecnie nadzoruje konserwację i remont organów z przylegającej do głównej świątyni kaplicy św. Anny. Prof. Szadejko jest także pomysłodawcą i organizatorem szeregu wydarzeń muzycznych organizowanych cyklicznie we wnętrzu kościoła.

 

Mirosław Mikołajczyk

Pan Mirosław Mikołajczyk urodził się 27 kwietnia 1943 r. w Głuchowie. W 1965 r. zawarł sakrament małżeństwa, a następnie został ojcem dwójki dzieci.

W 1982 r. zaangażował się w duszpasterstwo inteligencji katolickiej. Od 1993 r. należy do par. pw. Wniebowzięcia NMP w Gnieźnie. W krótkim czasie został w niej animatorem i liderem Odnowy w Duchu Świętym a także członkiem Rady Duszpasterskiej i liturgicznej służby ołtarza.

Wiele razy wykazywał gotowość do pomocy przy inicjatywach duszpasterskich, takich jak: przygotowanie ołtarzy na Boże Ciało, organizacja żywej szopki, współdziałał w organizacji i przygotowaniu Mszy Świętej z modlitwą o uzdrowienie, pomoc w przygotowaniu młodzieży do sakramentu bierzmowania czy oprawa liturgiczna uroczystości parafialnych.

Poza tym p. Mikołajczyk współorganizował przedsięwzięcia o charakterze religijno-kulturalnym, takie jak Królewska Droga Krzyżowa czy spotkania autorskie z katolickimi twórcami kultury.

 

Aleksandra Modlińska

Dr Aleksandra Modlińska urodziła się w Świeciu nad Wisłą w 1969 r. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1989 poszła za pragnieniem połączenia swojego życia z ludźmi cierpiącymi i rozpoczęła studia na Wydziale Lekarskim Akademii Medycznej w Gdańsku. Taką drogę odczytała jako swoją życiową misję, którą powierzył jej Pan Bóg.

W 1995 r. ukończyła studia i zgodnie z wcześniejszymi zamierzeniami związała swoje życie zawodowe z medycyną paliatywną. W tym czasie jako wolontariuszka włączyła się w pracę Gdańskiego Hospicjum Domowego i Stacjonarnego im. ks. Eugeniusza Dutkiewicza oraz Hospicjum Matki Teresy z Kalkuty.

Praktyczną opiekę nad cierpiącymi od początku łączyła z pracą z naukową jako asystent, adiunkt i wykładowca Zakładu Medycyny Paliatywnej GUMed. W 2000 r. obroniła rozprawę doktorską na temat Psychospołeczne i kliniczne uwarunkowania oceny jakości życia osób w wieku podeszłym w terminalnej fazie choroby nowotworowej.  Jest autorką ponad 70 publikacji naukowych, redaktorem podręczników dla opiekunów i wolontariuszy hospicjów, promotorem i recenzentem prac licencjackich i  magisterskich. Pełni też funkcję konsultanta wojewódzkiego w dziedzinie medycyny paliatywnej.

Od 2010 r. jest lekarzem i kierownikiem medycznym Domu Hospicyjnego Caritas im. św. Józefa w Sopocie. W ostatnich latach w czasie swoich urlopów wypoczynkowych jeździ też jako wolontariuszka do Kenii, gdzie nierzadko przez kilkanaście godzin dziennie niesienie pomoc medyczną chorym w Centrum Medycznym w Kithatu.

Od lat z wielkim oddaniem niesie również pomoc medyczną braciom z Prowincji Gdańskiej, a ponadto jest obecna na ważnych wydarzeniach Prowincji i okazuje osobistą otwartość na duchowość franciszkańską.

Jerzy i Teresa Rojek

Państwo Teresa i Jerzy Rojek są związani z franciszkanami od swojej młodości. 22 lipca 1972 r. zawarli sakramentalny związek małżeński we franciszkańskim kościele pw. Matki Boskiej Częstochowskiej w Darłowie, natomiast 10 lat później związali się z utworzoną wówczas parafią pw. św. Maksymiliana w Darłówku, od samego początku angażując się w prowadzone w niej prace i udzielając cennego wsparcia kolejnym proboszczom.

Pani Teresa jest koordynatorką Róż Żywego Różańca, prezeską miejscowej wspólnoty Ml a także członkiem Rady parafialnej oraz grupy synodalnej. Regularnie angażuje się w przygotowanie procesji organizowanych w parafii z okazji odpustu, Wielkanocy i Bożego Ciała, osobiście zapraszając dzieci do sypania kwiatków, a także przygotowując dla nich stroje oraz niesione w procesjach poduszki i chorągwie. Regularnie wspiera franciszkanów modlitwą, a w razie potrzeby przekazuje ofiary na prowadzoną przez nich działalność.

Pan Jerzy służy pomocą w pracach przy kościele. Swój udział ma min. w zamontowaniu tabernakulum, wymurowaniu ścianek oraz powieszeniu stacji Drogi Krzyżowej. W szczególny sposób zasłużył się przy umieszczaniu w kościele kilka tonowego ołtarza, który parafia otrzymała z kościoła Świętej Trójcy w Gdańsku. Co roku przed świętami Narodzenia Pańskiego troszczy się o pozyskanie choinek oraz sam pracuje przy ich obsadzaniu.

Państwo Teresa i Jerzy Rojek jako wspierający apostolstwo franciszkańskie i darzący przyjaźnią wielu braci są dobrym przykładem, jak wspierać nie ingerując, towarzyszyć nie absorbując sobą oraz pomagać, nie czekając na uznanie i gratyfikację.

Zdzisław Grajper

Członek Franciszkańskiego Zakonu Świeckich mocno zaangażowany w życie franciszkańskiej par. pw. św. Jakuba Apostoła.

Od zakończenia pracy zawodowej w 1990 r. angażuje się na polu wielu rzeczywistości przyparafialnych. Od 1992 r. należy do Ministrantów Mężów, gdzie latach 2001 r. - 2013 r. pełnił funkcję prezesa, a obecnie codziennie służy do Mszy Świętej o godz. 6.30. Od 1998 r. jest członkiem Franciszkańskiego Zakonu Świeckich. W tym czasie powierzano mu m.in. funkcje sekretarza, zastępcy przełożonego oraz przełożonego wspólnoty. Należy również do „Żywego Różańca” i przyparafialnej wspólnoty „Zrzeszenie św. Jakuba Apostoła”, a od 2001 r. był współorganizatorem przyparafialnej „Caritas”. 

Wielokrotnie angażował się w fizyczne prace w parafii oraz w innych obecnościach Prowincji Gdańskiej, m.in. uczestnicząc w przebudowie budynku klasztornego oraz remoncie domu studiów w Lublinie. W miarę bieżących potrzeb podejmował też obowiązki zakrystianina.

Zdzisław Grajper należy do Stowarzyszenia Twórców i Animatorów Kultury w Lęborku i z pasją oddaje się twórczości rzeźbiarsko-malarskiej. Dotychczas brał udział w ponad 70 plenerach (regionalnych, ogólno-polskim, międzynarodowych) oraz 170 wystawach zbiorowych. Miał też wystawy indywidualne rzeźb i malarstwa w Lęborku, Słupsku i Nowej Wsi Lęborskiej. Jego prace można oglądać w muzeach w Słupsku, w Bytowie, w Chojnicach, w Koszalinie, w Szczecinie, w Gdańsku-Gliwicach i na Helu, w Kaszubskim Uniwersytecie Ludowym w Wierzycy, w Starbieninie, w Słupskim Ośrodku Kultury, w Nowej Wsi Lęborskiej, w Matemblewie oraz w wielu innych miejscowościach.

Posiadany talent wielokrotnie wykorzystywał na cele kościelne. Wykonał m.in. 5 dużych rzeźb na ołtarz papieski w 1999 r. w Sopocie, 2 kapliczki na drogę krzyżową w Hopowie, kapliczkę św. Jerzego w Oblewicach oraz Kapliczkę Matki Bożej w Wilkowie Nowowiejskim. Przeprowadził również remont szopki ruchomej we franciszkańskim kościele pw. Świętej Trójcy w Gdańsku.