Organizacja

Historia powstania Prowincji Gdańskiej

Wniosek o utworzenie polskiej Prowincji pw. Św. Maksymiliana Marii Kolbego, a dokładniej o podział istniejącej już w Polsce Prowincji pw. Matki Bożej Niepokalanej na dwie mniejsze prowincje, został złożony podczas obrad tzw. Kapituły Prowincjalnej Prowincji Matki Bożej Niepokalanej, które odbywały się w okresie od 8 do 17 sierpnia 1983 r. w Łodzi Łagiewnikach. Obradujący bracia zdecydowali wówczas, że sprawa utworzenia nowej prowincji zostanie rozpatrzona na najbliższej kapitule nadzwyczajnej, która zgodnie z obowiązującym prawodawstwem miała się odbyć 2 lata później. Tak się też stało.

Oczekiwane obrady Kapituły Nadzwyczajnej Prowincji Matki Bożej Niepokalanej zostały przeprowadzone w dniach od 26 września do 1 października 1985 r.  w Niepokalanowie. W sprawie utworzenia nowej prowincji podjęto wówczas 3 następujące uchwały:

1. Kapituła Prowincjalna Nadzwyczajna Prowincji Matki Bożej Niepokalanej Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Polsce podejmuje uchwałę o utworzeniu z części swoich klasztorów nowej Prowincji tegoż Zakonu pod wezwaniem Św. Maksymiliana Marii Kolbego z zachowaniem wszystkich przepisów prawnych.
2. Po przeprowadzeniu dyskusji nad granicami nowej Prowincji Kapituła Prowincjalna opowiada się za takim rozgraniczeniem, w którym Prowincja Św. Maksymiliana będzie obejmować tereny archidiecezji gnieźnieńskiej i poznańskiej oraz diecezji szczecińsko-kamieńskiej, koszalińsko-kołobrzeskiej, chełmińskiej, gdańskiej i warmińskiej z klasztorami w Gnieźnie, Poznaniu, Kołobrzegu, Koszalinie, Darłowie, Darłówku, Lęborku, Gdyni, Gdańsku, Elblągu i Kwidzynie, a Prowincja Matki Bożej Niepokalanej pozostałe tereny i pozostałe klasztory. Sprawę klasztorów zagranicznych odkłada się do późniejszej decyzji.
3. Podział personalny:
   1. Podział przygotowuje i przeprowadza Prowincjał ze swoją Radą.
   2. Bracia, którzy złożyli profesję uroczystą w 1966 r.  i następnych oraz śluby proste, a także nowicjusze, mają przynależność do Prowincji według miejsca urodzenia; urodzeni poza terenem obecnej Prowincji Matki Bożej Niepokalanej mają prawo opcji.
   3. Ci, którzy złożyli śluby uroczyste do 1965 r.  włącznie, mają prawo wyboru Prowincji; za nich też po śmierci przepisane modlitwy będą odprawiane w obydwu Prowincjach.

Podczas obrad postanowiono również, że pierwsza Kapituła Zwyczajna Prowincji pw. Św. Maksymiliana będzie kapitułą delegatów z wyborem Prowincjała w głosowaniu powszechnym przez obecność. Termin kapituły ustalono na październik 1986 r.

Uchwały podjęte podczas Kapituły Prowincjalnej Nadzwyczajnej zostały następnie przekazane do rozpatrzenia Kapitule Generalnej, której to – zgodnie z obowiązującą procedurą prawną – przysługuje ostateczne zdanie ws. powoływania nowych jurysdykcji zakonnych. Decyzja zapadła 26 lutego 1986 r., kiedy to Nadzwyczajna Kapituła Generalna ostatecznie zatwierdziła powstanie Prowincji pw. Św. Maksymiliana Marii Kolbego w Polsce. Powołanie Prowincji do istnienia dokonał się mocą Dekretu wydanego 19 marca 1986 r. przez ówczesnego Ministra Generalnego Zakonu o. Lanfranco Serrini (zob. poniżej treść dokumentu w j. łacińskim).

 

Fr. Lanfrancus Maria Serrini

Minister Generalis Fratrum Minorum Conventualium

post Seraphicum Patriarcham CXVI

 

Cunctis in Domino Fratribus Provinciae B.M.V. Immaculatae in Polonia, salutem et seraphicam benedictionem!

Cum officium mihi incumbat promovendi omni possibili modo bonum et incrementum et prosperitatem totius Ordinis nostri S.P.N. Francisci Conventualium atque singularum Ordinis Provinciarum, tenore praesentium et auctoritate qua fungor, declaro Provinciam B.M.V. Immaculatae in Polonia existentem, decisione Capituli Generalis Extraordinarii, die 26 februarii a. 1986 sumpta, in duas provincias divisam esse atque novam erectam sub titulo S. Maximiliani Mariae Kolbe. Omnibus enim mature perpensis, studio a commissione capitulari Provinciae praemisso atque consideratis decisionibus maioritate qualificata sumptis in Capitulo Extraordinario Provinciae diebus 26 septembris et sequentibus a. 1985 in conventu v. d. ,,Niepokalanów” celebrato, visum est mihi meoque Definitorio rem pertractandam esse, ad normam Constitutionum n. 28, § 1, in supradicto Capitulo Generali, quod voto affirmativo fere unanimi divisionem Provinciae decrevit. Et quidem ita:

                  ut abhinc praefata Provincia B.M.V. Immaculatae complectatur omnes O. N. domos religiosas iam canonice erectas in dioecesibus Lodzensi, Lublinensi, Plocensi, Sandomiriensi-Radomensi, Varsaviensi, et Vratislaviensi exstantes;

atque ut nova Provincia, sub titulo S. Maximiliani Mariae Kolbe instituta, complectatur omnes O. N. domos re1igiosas iam canonice erectas, quae in dioecesibus Culmensi, Gedanensi, Gnesnensi, Coslinensi-Colubregano, Posnaniensi, et Varmiensi inveniuntur.

Decisiones quoad Custodias Provinciales, missiones, atque domos religiosas in exteris nationibus in Capitulo Provinciali proxime celebrando·sumendae erunt.

Item mando ac praecipio, atque mandatum et praeceptum esse volo, ut relate ad affiliationem ad praedictas Provincias Fratrum actu existentium, ad seminaria et bona provinciarum serventur quae a supradicto Capitulo Provinciae Extraordinario definita fuerunt. Quoad vero modum vitam Provinciae S. Maximiliani Mariae Kolbe inchoandi iter pariter sequatur a Capitulo Generali Extraordinario decretum, uti ex adnexo documento constat.

                  In quorum fidem, etc.

Datum Romae ad Ss XII Apostolos die 19 martii, in Festo S. Joseph, Sponsi B.M.V. atque Ordinis Tutelaris, anno Domini 1986

 

                                                                                                                                              Fr. Lanfrancus M. Serrini                                                                                                                                               Minister Generalis OFMConv.

 

Fr. Christophorus M. Zambelli
Secretariuis Generalis OFMConv.

 

 

Zgodnie z listą sporządzoną według zasad podziału personalnego przyjętych podczas Kapituły z 1985 r., w chwili powstania do Prowincji Św. Maksymiliana M. Kolbego miało należeć 156 zakonników (103 profesów solemnych) w tym: 82 kapłanów, 13 braci profesów solemnych, 8 kleryków profesów solemnych, 26 kleryków profesów symplicznych, 8 braci profesów symplicznych oraz 19 nowicjuszy.

Na Kapitule Prowincjalnej Zwyczajnej Prowincji Matki Bożej Niepokalanej z czerwca 1986 r. rozpatrzono ostatnią nierozstrzygniętą kwestię związaną z podziałem prowincji, a mianowicie przynależność kustodii i domów zagranicznych. Postanowiono wówczas, że Kustodia Św. Maksymiliana w Brazylii i klasztor w Santa Severa (Włochy) będzie należeć do Prowincji Matki Bożej Niepokalanej, zaś Kustodia Św. Maksymiliana w Kanadzie, Misja w Kenii oraz klasztor w Duisburgu (w Niemczech) do Prowincji pw. Św. Maksymiliana.

Pierwsza Kapituła Prowincjalna Zwyczajna nowoutworzonej Prowincji pw. św. Maksymiliana M. Kolbego w Polsce odbyła się w dniach od 6 do 9 października 1986 r. w klasztorze pw. św. Antoniego Padewskiego w Gdyni. Obradom przewodniczył ówczesny Wikariusz Generalny Zakonu, o. Błażej Kruszyłowicz, a delegatami na kapitułę zostali wybrani: o. Efrem Mikołajczuk, o. Anzelm Grabowski, o. Leon Rawalski, o. Hubert Lipiński, o. Leonard Szymanik, o. Stefan Malandy, o. Bolesław Mika, o. Tarzycjusz Rusiński, o. Janusz Wejman, o. Stefan Morawski, o. Piotr Mielczarek, o. Lucjan Ubysz, o. Tadeusz Dzwonkowski, o. Albin Sobczyński, o. Klaudiusz Dębski, o. Piotr Anzulewicz, o. Jacek Korsak, o. Rajmund Marszałkowski oraz o. Iwo Zieliński.

Zgodnie z postanowieniem Kapituły Prowincjalnej z 1985 r. głównym punktem Kapituły był wybór Prowincjała. Nastąpił on 7 października, kiedy to po uroczystej Eucharystii bracia uprawnieni do głosowania zdecydowali się powierzyć ten urząd o. Leonowi Hubertowi Rawalskiemu. Tego samego dnia wybrani zostali pierwsi asystenci prowincjalni: o. Hubert Lipiński (Wikariusz Prowincji), o. Witold Gral (Sekretarz Prowincji), o. Anzelm Grabowski (Poborca i Ekonom Prowincji), o. Manswet Wardyn, o. Lucjan Ubysz, o. Janusz Jędryszek.

 

Misja

Prowincja Gdańska, jako jedna z jurysdykcji Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, realizuje w lokalnym zakresie ogólną misję Zakonu, która w obecnym prawodawstwie jest określona jako szczególny udział w powierzonej Kościołowi przez Chrystusa misji głoszenia światu dobrej nowiny i przyczyniania się do szerzenia się Królestwa Bożego na ziemi.

Ta ogólnie określona misja w praktyce jest obecnie realizowana w Zakonie na 5 sposobów:

1. poprzez dawanie świadectwa poprzez samo życie konsekrowane, które, pod działaniem Ducha Świętego, staje się dla świata znakiem Królestwa Bożego;
2. poprzez pracę duszpasterską, która jest realizowana w trzech podstawowych wymiarach: 1) jako missio ad gentes, a więc ewangelizacja narodów i grup społecznych jeszcze niewierzących w Chrystusa; 2) jako posługa duszpasterska wspólnotom chrześcijańskim, które posiadają odpowiednie i trwałe struktury kościelne; 3) w formie tzw. nowej ewangelizacji, prowadzonej w Kościołach, gdzie całe grupy ochrzczonych utraciły żywy sens wiary;
3. poprzez pracę umysłową (obejmującą zarówno osobiste studium jak i szczegółowe badania prowadzone w ośrodkach naukowych) oraz działalność artystyczną,
4. poprzez działalność charytatywną i społeczną,
5. poprzez pracę fizyczną.

 

W Prowincji Gdańskiej misja Zakonu realizowana jest głównie w ramach:

1. działalności misyjnej poza granicami Polski,
2. duszpasterskiej posługi w parafiach,
3. działalności charytatywnej, realizowanej przez fundację «Tworzyć Miłością»,
4. działalności społecznej, obejmującej m.in. polsko-niemieckie spotkania młodzieży,
5. oraz działalności naukowej.  

 

4 lutego 2021 r. Prowincja Gdańska założyła spółkę Franciszkańskie Centrum «Nasze Dobro» Spółka z o.o., której  celem jest prowadzenie działalności gospodarczej, stanowiącej wsparcie dla realizacji zadań statutowych i charyzmatu Zakonu.

Adres spółki
Franciszkańskie Centrum «Nasze Dobro» Spółka z o.o.
ul. Świętej Trójcy 4
80-822 Gdańsk

Dane Spółki
KRS 0000889109
NIP 5833423299
REGON 388406773

 

Struktura

Prowincja Gdańska należy do tzw. Federacji Europy Środkowej i Wschodniej Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych (FEMO), będącej jedną z 7 federacji, czyli zespołów jurysdykcji, Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych. Prowincji Gdańskiej jest z kolei podporządkowanych 6 mniejszych jurysdykcji zagranicznych: Kustodia Kanadyjska, 4 delegatury: w Ekwadorze, w Niemczech, na Węgrzech i na Litwie oraz misja w Szwecji (zob. schemat poniżej).

 

Delegatura w Ekwadorze

Obecność franciszkanów z Prowincji Gdańskiej w Ekwadorze rozpoczęła się w czerwcu 1995 r., a więc podczas trwania jubileuszu 800-lecia urodzin św. Antoniego z Padwy, który też został wybrany na patrona Misji. Oficjalne otwarcie Misji miało miejsce w czasie Zwyczajnej Kapituły Prowincji w roku 1996.

Przybycie gdańskich franciszkanów do Ekwadoru było odpowiedzią na prośbę biskupa Emilio Lorenzo Stehle, który poprosił ich o założenie obecności w stolicy administrowanej przez siebie diecezji, czyli Santo Domingo de los Colorados. Pierwszy misjonarz, o. Krzysztof Kurkiewicz, dotarł na ekwadorską ziemię 6 czerwca 1995 r. Dwa miesiące później, 12 sierpnia tego samego roku, dołączyli do niego o. Mirosław Karczewski i o. Eugeniusz Wetta. Właśnie w Santo Domingo, w niełatwych wówczas warunkach, wymagających poświęcenia i zawierzenia się Bożej Opatrzności, powstał zalążek pierwszej misji Prowincji w Ameryce Południowej, gdzie po dziś dzień bracia służą miejscowej ludności, prowadząc parafię pw. Świętego Antoniego z Padwy, a także opiekując się ubogimi dziećmi w ramach działalności stowarzyszenia «Alegria de Vivir».

Projekt rozwoju misji od początku zakładał dotarcie do jak największej liczby osób, którzy potrzebowali kontaktu z Bogiem. Stąd też w roku 1999, prawie że w tym samym czasie, rozpoczęta została praca misyjna w dwóch nowych miejscach: w Shushufindi, w Wikariacie Apostolskim Aguarico, obecnie będącym Wikariatem Apostolskim Sucumbios, oraz w Tulcán, na terenie diecezji o tej samej nazwie, gdzie oprócz rektorskiego kościoła znajduje się klasztor i erygowany w nim dom formacyjny Misji. Posługa braci w tych obecnościach od początku wymagała wielkiego wysiłku i poświęcenia, nie tylko na dużym obszarze miejskim, jak dzieje się do dzisiaj w Tulcán, ale i na obszarze, na którym znajduje się 50 znacznie oddalonych od siebie kaplic, jak to ma miejsce w Wikariacie Sucumbios. Bracia z Prowincji posługują w tych miejscach do dzisiaj, prowadząc działalność ewangelizacyjną, katechizując miejscową ludność oraz towarzysząc jej duchowo.

W obliczu nowych potrzeb misyjnych, w roku 2010 powstała nowa obecność rozwijającej się misji, tym razem w Quito, stolicy państwa. Zakupiony przy pomocy Kustodii Kanadyjskiej budynek pełni dziś funkcję domu formacyjnego.

W roku 2013, także w Quito, niedaleko od domu formacyjnego, na zaproszenie miejscowego Arcybiskupa, Jego E. Fausto Tráveza, powstała jeszcze jedna placówka misyjna – klasztor pw. Św. Józefa z Kupertynu, gdzie bracia sprawują posługę w parafii pw. Jezusa Dobrego Pasterza.

 

Delegatura na Litwie

Delegatura Prowincji Gdańskiej na Litwie powstała w święto Narodzenia św. Jana Chrzciciela, 24 czerwca 2008 r. Dekret erygowania, a więc ustanowienia, delegatury został wydany przez ówczesnego Ministra prowincjalnego, o. Adama M. Kalinowskiego, w oparciu o pozwolenie wydane przez Ministra generalnego, o. Marco Tasca. Na patrona Delegatury wybrany został św. Kazimierz, patron Polski i Litwy.

Prawne działanie delegatury zostało określone w statutach podpisanych 16 grudnia 2008 r. Według przyjętych zasad odpowiedzialnym za funkcjonowanie delegatury jest delegat ministra prowincjalnego, wybierany przez zarząd Prowincji na okres 4 lat.

Obecnie urząd delegata Ministra prowincjalnego na Litwę pełni o. Piotr Stroceń.

 

Delegatura w Niemczech

Działalność Delegatury Prowincji Gdańskiej w Niemczech jest prowadzona na terenie odrębnej miejscowej jurysdykcji zakonnej, jaką jest Prowincja św. Elżbiety, należąca do federacji zakonnej CEF (Centralis Europae Foederatio). W efekcie bracia pracujący w delegaturze swoją posługę pełnią w obcej jurysdykcji i pozostają z nią we współpracy, która dotyczy min. wsparcia personalnego, formacji stałej oraz kształcenia specjalistycznego.

Oprócz Prowincji Gdańskiej swoje delegatury na terenie Niemiec posiadają również dwie pozostałe prowincje polskie, tzn. Prowincja Krakowska oraz Prowincja Warszawska.

Obecnie urząd delegata Ministra prowincjalnego na Niemcy pełni o. Krzysztof Robak.

 

Misja w Szwecji

Początki obecności franciszkanów w Skandynawii sięgają XIII w., kiedy to zostały założone najstarsze miejscowe klasztory (w Ribe (w 1232 r.), Visby (w 1233 r.), Söderköping (w 1235 r.), Lund (w 1238 r.), Skara (w 1242 r.), Uppsala (w 1247 r.), Enköping (w 1247 r.), Ystad (w 1260 r.), Trellenborg (w 1267 r.), Stockholmie (w 1270 r.), Kungälv (w 1272 r.), Kongahälla (w 1272 r.), Marstrand (w 1272 r.), Nyköping (w 1280 r.), Jönköping (w 1283 r.), Arboga (w 1285 r.), Linköping (w 1287 r.), Malmö (w 1419 r.), Krokek (w XV w.), Torkö (w 1467 r.), Nya Lödöse (w 1475 r.), Vaxiö (w 1480 r.) oraz Halmstad (w 1492 r.)). Za króla Gustawa Wazy, w 1527 r., Szwecja pod wpływem reformacji zerwała stosunki z Rzymem, w związku z czym wszystkie klasztory franciszkańskie zostały skasowane, a zakonnicy wypędzeni.

Po drugiej wojnie światowej wraz z napływem obcokrajowców w Szwecji powiększała się liczba katolików. Wobec nowych potrzeb duszpasterskich państwo na nowo nawiązało stosunki dyplomatyczne z Watykanem, co stworzyło możliwość zakładania placówek misyjnych na terenie Szwecji i Norwegii.

W krótkim czasie również franciszkanie wykazali zainteresowanie wznowieniem swojej obecności na terenie Skandynawii. W tych planach od samego początku istotną rolę odgrywała Prowincja Gdańska. Ówczesny Generał Zakonu, o. Lanfranco Serrini, w liście z 19 marca 1987 r. zwrócił się do niej następującymi słowami: „Z wielką ufnością, jaką żywię dla Waszej Prowincji, chciałbym włączyć w program Waszych perspektyw na przyszłość tę część Europy, która bardzo leży na sercu Zakonowi. (…) Chodzi o obecność w Europie północnej, a szczególnie w Danii, Norwegii i Szwecji”.

Wezwanie Ministra generalnego nie pozostało bez echa. Pierwszym miejscem posługi gdańskich misjonarzy był klasztor i parafia św. Franciszka w Jönköping, mieszczące się na terenie jedynego w Szwecji Biskupstwa Sztokholm.  Bracia przybyli tam 30 września 1990 r. Niestety na miejscu nie zastali już nawet pozostałości po historycznym klasztorze swoich poprzedników z XIII w., który w międzyczasie został rozebrany, a materiał budowlany po nim wykorzystany na budowę zamku. W okresie powojennym przed franciszkanami w Jönköping najpierw posługiwał w pojedynkę dojeżdżający kapłan katolicki, który odprawiał Mszę Świętą w prymitywnej kaplicy, natomiast w roku 1956 przybyli tam angielscy pasjoniści, którzy wybudowali obecny kościół i klasztor. W okresie ich posługi, w roku 1974 w mieście została erygowana parafia.

Po swoim przybyciu do Jönköping bracia z Prowincji Gdańskiej za kluczowe cele swojej pracy obrali opiekę duszpasterską nad około 2 tysiącami katolików oraz dialog ekumeniczny z protestantami. 25 czerwca 1992 r. w mieście został erygowany klasztor Prowincji. Bracia są tam obecni do dnia dzisiejszego, prowadząc działalność duszpasterską zarówno dla miejscowości lokalnej jak i dla licznych emigrantów z różnych stron świata. Obecnie liturgia w Jönköping  jest sprawowana aż w 8 językach i 5 obrządkach.

Patrząc od strony struktur zakonnych, misja Prowincji Gdańskiej w Szwecji jest częścią większej misji Zakonu, działającej pod nazwą Misja Skandynawska, która poza Szwecją obejmuje jeszcze Danię, gdzie pracują misjonarze z Prowincji św. Hieronima w Chorwacji.

 

Delegatura Węgierska

Obecna Delegatura Węgierska Prowincji Gdańskiej początkowo funkcjonowała w Zakonie jako odrębna Prowincja pw. św. Elżbiety na Węgrzech i w Siedmiogrodzie. Przekształcenie w delegaturę nastąpiło 28 października 2018 r., kiedy to ówczesny Minister generalny Zakonu, o. Marco Tasca, wydał dekret, na mocy którego Prowincja pw. św. Elżbiety została zniesiona, ale cztery klasztory i jedenastu zakonników, którzy do niej należeli, przeszło pod jurysdykcję Prowincji św. Maksymiliana M. Kolbego w Polsce.

 

Kustodia Kanadyjska

Obecność polskich franciszkanów w Kanadzie datuje się od roku 1915, kiedy to do Montrealu przybył br. Franciszek Pyznar OFMConv. Rzucony przez wojenne losy do Kanady, nie mogąc powrócić do Ojczyzny, na prośbę ówczesnego biskupa podjął pracę wśród Polonii. W ten sposób, zakładając polskie szkoły sobotnie i budując pierwszy kościół, położył podwaliny pod przyszłą pracę duszpasterską.

W późniejszym czasie do Montrealu przybyli franciszkanie polskiego pochodzenia, należący do amerykańskiej Prowincji św. Antoniego. Im zawdzięczamy budowę dwóch polskich kościołów w Montrealu: Matki Boskiej Częstochowskiej i Świętej Trójcy. Pracowali oni również w par. pw. św. Michała oraz w Ośrodku Mszalnym Misji św. Wojciecha.

Z czasem, zwłaszcza ze względu na falę emigracji po II wojnie światowej, w Kanadzie powstała potrzeba obecności kapłanów umiejących prowadzić duszpasterstwo o polskiej specyfice. Pierwszym franciszkaninem, który podjął się takiej posługi, był przebywający w Montrealu o. Lucjan Królikowski. W niedługim czasie do tego samego miasta zostali wysłani dwaj pierwsi franciszkanie z Polski: o. Zenon Saliński i o. Fidelis Wyrąbkiewicz.

Starania o polskich duszpasterzy w Kanadzie nasilały się. W tej sytuacji, w roku 1973, Kapituła Prowincji św. Antoniego w USA, po dwukrotnym głosowaniu, przyjęła wniosek na rzecz przekazania polskich parafii w Montrealu Prowincji M.B. Niepokalanej w Polsce. W ten sposób powstała Kustodia Kanadyjska pw. św. Maksymiliana Marii Kolbe, która w 1986 r. przeszła pod jurysdykcję Prowincji Gdańskiej.

Wraz z powstaniem Kustodii rozpoczął się nowy okres duszpasterskiej posługi franciszkańskiej. Stopniowo Kustodia zaczęła się powiększać.

Jednocześnie z powstaniem Kustodii utworzono Misję św. Wojciecha jako pełnoprawnej parafii, z której w 1989 r. wyłonił się kolejny Ośrodek Mszalny, tym razem pw. św. Maksymiliana Kolbe na Pierrefonds.

W roku 1984 Kustodia podjęła się posługi duszpasterskiej w parafii angielskiej pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Peterborough, a kilka lat później również w dwóch parafiach w Thunder Bay: św. Kazimierza i Matki Boskiej Królowej Korony Polskiej. Wskutek niedostatku miejscowych powołań w tym czasie do Kanady zostali sprowadzeni klerycy z Polski, którzy następnie ukończyli miejscowe Seminarium (Grand Seminaire de Montrel) i włączyli się w pracę duszpasterską.

 

W zależności z Prowincją Gdańską pozostaje ponadto Prowincja Kenijska, która powstała poprzez rozwój misji założonej przez Prowincję Gdańską, a obecnie utrzymuje z nią współpracę ekonomiczno-personalną.