Najczęściej czytane
Mały wielki człowiek – św. Leopold Mandic
Już za życia uważany za świętego, po śmierci zyskał sławę daleko poza granicami Włoch. Został beatyfikowany 2 maja 1976 roku przez Pawła VI, a kanonizowany 16 października 1983 roku przez Jana Pawła II. Liturgiczne wspomnienie tego patrona spowiedników i spowiadających się przypada 12 maja. Kim był św. Leopold Mandić?
Bogdan Leopold Mandić urodził się w 1866 roku w Herceg Novi (obecnie Czarnogóra) a zmarł w 1942 w Padwie. Był najmłodszym z dwanaściorga rodzeństwa w ubogiej chorwackiej rodzinie. Do zakonu kapucynów (prowincja wenecka) wstąpił w 1884 roku, przyjmując imię Leopold. Śluby wieczyste złożył w 1888 roku, a święcenia kapłańskie przyjął dwa lata później.
Był niewielkiego wzrostu – liczył jedynie 135 centymetrów, lekko utykał i mówił dość niewyraźnie, co spowodowało odradzanie mu kaznodziejstwa przez przełożonych. Jego marzeniem było udanie się na misje w krajach Wschodu. Chciał działać na rzecz jedności z chrześcijanami obrządków wschodnich, muzułmanami i żydami, jednak nikt z przełożonych, mając na uwadze jego kondycję fizyczną, nie brał na poważnie jego próśb i planów.
W zamian został Leopold „tymczasowo skierowany do Padwy jako spowiednik”. Pracował tam przez kolejnych czterdzieści lat. W maleńkiej celi przerobionej na konfesjonał, blisko wyjścia ze starego klasztoru, przyjmował rzesze penitentów, spowiadając po kilkanaście godzin dziennie. Mimo, iż w jego czasach stosowano jako formę zmobilizowania do nawrócenia nieudzielanie rozgrzeszenia, św. Leopold słynął z cierpliwości, podejścia z miłością i tego, iż rozgrzesza nawet najbardziej krytyczne przypadki.
Leopold zmarł w wieku 76 lat na nowotwór. Jego beatyfikacja nastąpiła 34 lata później, 2 maja 1976 roku, natomiast Jan Paweł II upowszechnił kult św. Leopolda na cały Kościół siedem lat później (16 października 1983). Papież w homilii wygłoszonej podczas kanonizacji powiedział: „Co zostało po św. Leopoldzie? Komu i czemu służyło jego życie? Pozostali bracia i siostry, którzy stracili Boga, miłość, nadzieję. Biedne istoty ludzkie, które potrzebowały Boga i wzywały Go, błagając o Jego przebaczenie, o Jego pociechę, o Jego pokój, o Jego łagodność. Tym „biednym” św. Leopold ofiarowywał życie, za nich ofiarowywał swoje cierpienia i swoją modlitwę, a przede wszystkim celebrował sakrament pojednania. Tutaj przeżywał swój charyzmat”.
Podczas II wojny światowej, 14 maja 1944 roku klasztor kapucynów został zburzony wskutek nalotu na Padwę. Ocalała jedynie cela-konfesjonał o. Leopolda, który przewidział to wydarzenie, mówiąc: „Również i ten kościół i klasztor zostaną trafione, lecz nie ta cela. W niej bowiem okazał Bóg duszom ludzkim tak wiele miłosierdzia, że pozostanie nietknięta, jako widomy znak Jego dobroci”.
za: isf.edu.pl