Św. Józef Sebastian Pelczar

W liturgii wspominamy dziś św. Józefa Sebastiana Pelczara – biskupa przemyskiego, tercjarza franciszkańskiego.

Józef urodził się 17 stycznia 1842 roku w Korczynie w rodzinie rolników. Mama ofiarowała jego życie Najświętszej Maryi Pannie jeszcze przed narodzeniem. Wychowywał się w głęboko religijnej atmosferze. Od 6. roku życia był ministrantem. Po tym jak w 1860 roku zdał maturę, wstąpił do seminarium duchownego w Przemyślu. 17 lipca 1864 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po roku pracy jako wikariusz, został skierowany na studia w Rzymie, na których uzyskał doktoraty z teologii i prawa kanonicznego. Podczas pobytu w Rzymie napisał książkę Życie duchowe, czyli doskonałość chrześcijańska., która była bardzo ważną lekturą zarówno dla kapłanów, jak i osób świeckich.

Do kraju wrócił w 1869 r. Pracował jako wykładowca w przemyskim seminarium duchownym, a następnie został profesorem i rektorem Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Był znany ze znakomitych kazań. Odznaczał się gorliwością i szczególnym nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu, do Serca Bożego i Najświętszej Maryi Panny.

Podczas pobytu w Krakowie był blisko związany z franciszkanami konwentualnymi. Przez kilka lat mieszkał w klasztorze przy ul. Franciszkańskiej. Wstąpił do III Zakonu św. Franciszka, a profesję zakonną złożył w Asyżu, przy grobie św. Franciszka. W 1894 r. założył Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego (sercanek).

W 1899 r. został biskupem pomocniczym, a w grudniu 1900 r. ordynariuszem diecezji przemyskiej. Był bardzo zaangażowanym pasterzem, który dbał o świętość diecezji oraz o ubogich i chorych. Był człowiekiem modlitwy, znanym ze swej pracowitości.

Pomimo zaborów, odważył się w 1902 roku zwołać synod diecezjalny po 179 latach przerwy, aby oprzeć działalność duszpasterską na mocnym fundamencie prawa kościelnego.

Biskup Józef Pelczar zmarł w opinii świętości 28 marca 1924. Jego beatyfikacji (1991) jak i kanonizacji (2003) dokonał św. Jan Paweł II. Podczas kanonizacji mówił:

Dewizą życia biskupa Pelczara było zawołanie: „Wszystko dla Najświętszego Serca Jezusowego przez niepokalane ręce Najświętszej Maryi Panny”. To ono kształtowało jego duchową sylwetkę, której charakterystycznym rysem jest zawierzenie siebie, całego życia i posługi Chrystusowi przez Maryję.
Swoje oddanie Chrystusowi pojmował nade wszystko jako odpowiedź na Jego miłość, jaką zawarł i objawił w sakramencie Eucharystii. „Zdumienie – mówił – musi ogarnąć każdego, gdy pomyśli, że Pan Jezus, mając odejść do Ojca na tron chwały, został z ludźmi na ziemi. Miłość Jego wynalazła ten cud cudów, (…) ustanawiając Najświętszy Sakrament”. To zdumienie wiary nieustannie budził w sobie i w innych. Ono prowadziło go też ku Maryi. Jako biegły teolog nie mógł nie widzieć w Maryi Tej, która „w tajemnicy Wcielenia antycypowała także wiarę eucharystyczną Kościoła”; Tej, która nosząc w łonie Słowo, które stało się Ciałem, w pewnym sensie była „tabernakulum” – pierwszym „tabernakulum” w historii (por. encyklika Ecclesia de Eucharistia, 55). Zwracał się więc do Niej z dziecięcym oddaniem i z tą miłością, którą wyniósł z domu rodzinnego, i innych do tej miłości zachęcał. Do założonego przez siebie Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego pisał: „Pośród pragnień Serca Jezusowego jednym z najgorętszych jest to, by Najświętsza Jego Rodzicielka była czczona od wszystkich i miłowana, raz dlatego, że Ją Pan sam niewypowiedzianie miłuje, a po wtóre, że Ją uczynił Matką wszystkich ludzi, żeby Ona swą słodkością pociągała do siebie nawet tych, którzy uciekają od świętego Krzyża, i wiodła ich do Serca Boskiego”.