Uznanie heroiczności cnót o. Melchiora Fordona

Ojciec Święty FRANCISZEK w dniu 21 grudnia 2018 roku, przyjmując na audiencji prefekta Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych kard. Giovanni Angelo BECCIU, uznał heroiczność cnót Sługi Bożego Melchiora FORDONA.

Czcigodny Melchior FORDONA, syn Jakuba, architekta z Grodna (dzisiejsza Białoruś) i Felicji LUKOWICZ, ze szlacheckiej katolickiej rodziny polskiej, urodził się 5 sierpnia 1862 r., a 26 tego samego miesiąca został ochrzczony w rzymsko-katolickim kościele parafialnym w Grodnie. Dla uniknięcia indoktrynacji rosyjskiej, mały FORDON prawdopodobnie otrzymał podstawowe wykształcenie we własnym domu; kolejne nauki pobierał już w gimnazjum rosyjskim.

W wieku 21 lat (w 1883 r.) wstąpił do seminarium diecezjalnego w Wilnie. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 sierpnia 1887 r.
Po kilku miesiącach został mianowany proboszczem w Strubnica, a następnie w Dąbrowie Grodzieńskiej. Na początku 1903 r. został przeniesiony jako proboszcz do Grodna, do parafii Matki Bożej Anielskiej; był to były klasztor franciszkański, który został przekształcony na zakład reedukacyjny dla księży uznanych przez władze rosyjskie za niebezpiecznych dla państwa.
Po 23 latach kapłaństwa, z licencją administratora apostolskiego diecezji wileńskiej, Sługa Boży zdecydował się na wstąpienie do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych (prowincja warszawska). Pierwsze lata I Wojny Światowej spędził w Grodnie, jako wikariusz kościoła Matki Bożej Anielskiej.

Nieugięta wiara w Boga, w Jego Syna Jezusa Chrystusa, w Błogosławioną Dziewicę Maryję i naśladowanie św. Franciszka były jedyną siłą Sługi Bożego, która pozwoliła mu posługiwać duszpastersko wśród ludzi, którzy odczuwali potrzebę pomocy zarówno duchowej, jak i materialnej. Wychowywał i pociągał ludzi nie tylko dzięki swojemu głoszeniu prawd wiary, ale przede wszystkim dzięki przykładowi życia pokornego, wstrzemięźliwego, pełnego wyrzeczeń i umartwień. Był gotów poświęcić samego siebie dla ocalenia i obrony bliźniego. Kapłani, współbracia, siostry zakonne i liczni wierni uważali go za świętego już za życia.
Z jego sposobu życia można wyczuć, że zdecydował się na stan kapłański, a nastanie zakonny, aby zbliżyć się do Boga i do swoich współrodaków w Panu, zwłaszcza tych najbardziej poszkodowanych, pozostawionych samym sobie, czyli do ludzi żyjących na wioskach.

Swoją posługę duszpasterską rozpoczął od spraw najprostszych: wychowanie religijne. Zamierzał w ten sposób podnosić stopniowo poziom etyczny wśród wieśniaków i wśród mieszkańców dzielnic miejskich powierzonych jego opiece. Zwalczał alkoholizm i rozwiązłość moralną. Poznał bardzo dobrze trudności życia mieszkańców wsi i tych, którzy zamieszkiwali najuboższe dzielnice miast. Chciał być zawsze jak najbliżej swoich parafian, aby poznać ich problemy i aby znaleźć rozwiązanie ich trudności.

20 października 1922 r. przybył do Grodna św. Maksymilian Maria KOLBE, który tutaj właśnie kontynuował rozpowszechnianie Rycerstwa Niepokalanej. Fr. FORDON animował nowych kandydatów, którzy docierali tutaj z Grodna, ułatwiał im ich drogę pokoleniową poprzez rozmowy duchowe i posługę spowiednika. Był też doradcą samego ojca Maksymiliana M. KOLBEGO.
Swoje doczesne życie pełne zasług, oddane całkowicie Bogu, zakończył 27 lutego 1927 r.

Fr. Damian-Gheorghe PĂTRAŞCU, postulator generalny

za: ofmconv.net