Pogrzeb o. Czesława Kozieła OFMConv

Dnia 6 listopada 2020 r., w 28 roku kapłaństwa i 29 lat od profesji uroczystej, w wieku 61 lat odszedł do Pana o. Czesław Kozieł, członek Gdańskiej Prowincji św. Maksymiliana Marii Kolbego Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Polsce (Franciszkanów).

Czesław Kozieł, syn Bolesława i Pauliny z d.Christof, brat trzech sióstr (Danuty, Jadwigi i Ewy) oraz czterech braci (Stanisława, Leszka, Andrzeja i Adama), urodził się 3 czerwca 1959 r. w Rydułtowach na Górnym Śląsku. W 1974 r. ukończył Szkołę Podstawową a w 1977 r. Zasadniczą Szkołę Górniczą w Pszowie.W latach 1977-1980 kontynuował naukę w Technikum Górniczym w Wodzisławiu Śląskim, które ukończył uzyskaniem świadectwa dojrzałości oraz tytułu technika-mechanika.

W 1980 r. wstąpił na nowicjat Księży Werbistów w Chludowie k. Poznania, po którym złożył pierwsze śluby zakonne i odbył dwa lata studiów filozoficznych w Wyższym Seminarium Misyjnym w Nysie. W czasie formacji seminaryjnej zaangażował się jako solista zespołu kleryckiego, co ujawniło jego nieprzeciętne utalentowanie muzyczne. W 1983 r. ze względów zdrowotnych poprosił o roczny pobyt poza domem Zgromadzenia. Przez ten czas odbył leczenie na oddziale endokrynologii w Inowrocławiu a następnie podjął pracę katechetyczną w Mrągowie. W 1984 r. zwrócił się z prośbą o powrót do Zgromadzenia Księży Werbistów, jednak z uwagi na brak oczekiwanej poprawy wyników lekarskich nie został już do niego przyjęty. W tej sytuacji przeniósł się do Gołdapi, gdzie przez kolejne trzy lata kontynuował pracę katechety (1984-1987).

Pomimo napotkanych trudności nie zagłuszył w sobie głosu powołania i w 1987 r. wstąpił na nowicjat Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych w Smardzewicach. Również w tym okresie został doceniony za umiejętność dobrego wykorzystania swojego talentu muzycznego we wspólnocie braterskiej. W podaniu o złożenie pierwszych ślubów zakonnych zdeklarował, że w przyszłości jest gotowy podjąć się pracy na misjach.

Po pierwszej profesji kontynuował formację w Wyższym Seminarium Duchownym w Łodzi-Łagiewnikach, gdzie odbył studia teologiczne. Również w tym okresie dał się u niego zauważyć talent muzyczny a także poczucie humoru i predyspozycje do pracy z dziećmi i młodzieżą a w szczególności z dziećmi specjalnej troski. 4 października 1991 r. złożył śluby wieczyste, a 12 października 1991 r. przyjął święcenia w stopniu diakonatu. Rok później, 23 maja 1992 r., we franciszkańskim kościele w Gdyni otrzymał święcenia kapłańskie, których udzielił mu bp Meru, Silas Sylvius Njiru.

Pierwsze dwa lata po święceniach o. Czesław przepracował duszpastersko w par. św. Antoniego z Padwy w Gdyni (1992-1993). W 1993 r. decyzją przełożonych został skierowany do Rosji, gdzie przebywał do roku 2002 r., posługując w par. św. Brunona Bonifacego z Kwerfurtu w Czerniachowsku. W tym czasie zaangażował się w pomoc Polakom na Wschodzie, m.in. wspierając powstanie «Wspólnoty Kultury Polskiej im. Jana Kochanowskiego». Po powrocie do Polski pracował kolejno w Ostródzie (2002-2004), w Kołobrzegu (2004-2005), w Gnieźnie (2005-2006), w Poznaniu (2006-2007), w Darłówku (2007-2016) i w Elblągu (od 2016 r.).

W 2020 r. o. Czesław otrzymał polecenie udania się do klasztoru w Kołobrzegu. Nawrót choroby nerek spowodował jednak, że planowane przenosiny nigdy nie doszły do skutku. Po kilku miesiącach walki z chorobą został przewieziony do szpitala w Gdańsku, gdzie przebywał aż do swojej śmierci, która nastąpiła 6 listopada 2020 r.